Üriner enfeksiyon nedeniyle incelenen çocukların yaklaşık 1/3 ünde VUR saptanmaktadır. VUR'lu hastaların 1/3'ünde de renal skar mevcuttur (6). Deneysel olarak, böbrek parenkimindeki akut enflamatuar cevabın kalıcı skara yol açtığı gösterilmiştir (7). Klinik çalışmalar da üriner enfeksiyon, VUR ve skar ilişkisine işaret etmektedir (8,9).
Renal skar gelişme riski, küçük çocuklarda (6 yaşından önce) ve özellikle de hayatın ilk yılında daha yüksektir (10,11). Üriner enfeksiyon geçiren çocuklardan VUR'lu olanlarda, VUR saptanmayanlara göre daha fazla skar ortaya çıkar. Skar prevalansı, VUR'un derecesi ile de ilişkilidir. Yüksek dereceli VUR'lu hastalarda skar sıklığı artar (12). Genel olarak, steril reflünün skar oluşumuna yol açmadığı düşünülmektedir.
VUR'un enfeksiyona zemin hazırlayarak renal skara yol açtığı kabul gören bir teoridir. Öte yandan, prenatal ultrasonografi incelemesi sonucunda şüphenilerek VUR saptanan süt çocuklarının (çoğu defa erkekler) bir kısmında üriner enfeksiyon geçirilmeksizin, sintigrafi ile renal parenkimal lezyon saptandığı bildirilmektedir (13,14). Pek çok araştırıcı bu lezyonların VUR'a eşlik eden doğumsal displazi olduğunu kabul etmektedir. Tekrarlayan üriner enfeksiyonlardan sonra renal skar saptanan hastalardaki (çoğu defa kızlar) lezyonlar ise edinseldir. Son yıllarda bu bulgulara dayanarak, VUR'un tek bir hastalık olmadığı ve hiç değilse iki ayrı klinik tipinin tanımlanabileceği düşünülmektedir: Daha çok erkeklerde rastlanılan, antenatal tanılı, yüksek dereceli ve renal parenkimal displazinin eşlik ettiği VUR ve daha çok kızlarda rastlanılan, genellikle düşük-orta dereceli ve üriner enfeksiyonlarla seyreden VUR.